Zorg en aandacht

Door Marina Sonneveld

Bij de geboorte van mijn kinderen startte een levenslange weg van aandacht en zorg, waardoor de liefde voor hen steeds verder groeide. Zo´n zelfde proces ken ik in andere langdurige relaties, maar gek genoeg nu met onze jonge hond. Door mijn zorg en aandacht groeit mijn verknochtheid aan haar.
Aristoteles wist dit proces te verwoorden door op te merken dat ‘alles wat je aandacht geeft groeit’. Zo is het volgens mij ook met onze spiritualiteit, ons geloof, onze relatie tot God. Doordat we ja zeggen tegen ons verlangen, doordat we ons steeds weer opnieuw laten inspireren door verhalen en ontmoetingen. En doordat we ons steeds weer opnieuw willens en wetens verbinden met dat grote mysterie dat alles overstijgt. Dit alles gaat niet zonder zorg en aandacht. Onder normale omstandigheden worden we daarbij geholpen door de zondagse diensten en allerlei zaken die binnen en buiten de kerk spelen.
Het coronajaar dat achter ons ligt ontbeerde deze vanzelfsprekende structuur. Maar het lijkt erop dat de geboden alternatieven online ons geholpen hebben. Ik zie dat mensen van het OP voortdurend wegen vinden voor zorg en aandacht voor de ander en de Ander. Er verwatert weinig en er bloeit veel. Toch kijk ik reikhalzend uit naar ‘na-corona-tijd’. Zodat we samen kunnen zingen, hand in hand het Onze Vader bidden en na afloop tijdens de koffie ervaringen kunnen delen. Alleen op die manier kunnen we ons immers steeds meer verbonden voelen met dat grote mysterie van ons leven en kan die ervaring zich meer en meer verdiepen.